Για τον μακρόκοσμο ο χρόνος είναι σχετικός. Για τον προσωπικό μας μικρόκοσμο αυτό ήταν ανέκαθεν, ενστικτωδώς, γνωστό. Η διάρκεια, η ταχύτητα, η απόχρωση και το βάρος του είναι διαφορετικά για τον καθένα και για την κάθε στιγμή. Η ύπαρξη μας είναι η ύπαρξη του. Η αρχή του είναι το φως και παύει, όταν παύουμε. Kάθε πέρασμα στον χρόνο ορίζεται από τα ανούσια καθημερινά μας χρονικά τοπία και ορίζει τα αντικειμενικώς ουσιαστικά μονοπάτια της ζωής. Ατραπών περάσματα, σε αέναη εναλλαγή, με το σκοτάδι να είναι ο τελικός προορισμός. Σαν σε χορό, που στο κάθε επόμενο βήμα το προηγούμενο έχει ήδη φύγει, χωρίς επιστροφή. Ισορροπούμε πατώντας στο τώρα στιγμιαία, μέχρι το ύστερα να γίνει χθες. Ένας χορός μικρός και καταδικασμένος να τελειώσει από τη στιγμή που γεννήθηκε.

 Γιατί ο Χρόνος είν’ο Κρόνος που τρώει τα παιδιά του!